धादिङ – ‘छोरालाई परदेश होइन पर देश पठाएको रहेछु । आमाको काख भन्दा अर्काे कस्तो संसार भेट्यो मेरो छोराले’ सन्तमाया तामाङ भन्नुहुन्छ ‘१२ वर्षमा खोली फर्कन्छ भन्छन् खै मेरो छोरा फर्केन हजुर, खोजिदिनुस् न’ |

धादिङको निलकण्ठ नगरपालिका १४ का डम्मरबहादुर तामाङ २०६२ सालमा मलेसिया जानुभएको थियो । छोरा कुन म्यानपावरबाट विदेश उडे सन्तमायालाई पत्तो छैन । छोरालाई पठाउन साहुसँग १ लाख २० हजार रुपैयाँ ऋण लिएको मात्रै याद छ ।

धेरै पैसा कमाएर परिवारमा खुशीको उज्यालो छर्ने आश दिएर गएका डम्मरले १÷२ पटक मात्र आमालाई पैसा पठाउनुभयो । त्यसपछि बेपत्ता हुनुभयो । झण्डै ४ वर्षसम्म फोन र चिठीमाकुरा हुन्थ्यो । सन्तमायाँ भन्नुहुन्छ ‘फोनमा कुरा गर्न धादिङबेशी बोलाउँथ्यो ।

महिनामा एक पटक कुरा गर्थेँ ।’ तर ५ वर्षपछि छोरासँगै छोरासँगै चिठ्ठी र फोन आउन छोड्यो । विदेश उडेदेखि छोराको अनुहार कस्तो भयो उहाँले देख्न पाउनुभएको छैन ।

सन्तमाया ७५ वर्षकी हुनुभयो । छोरासँग कुरा गर्न चर्काे घाममा धादिङबेशी झरेको याद ताजै छ । अहिले गाउँघरमै मोबाइल आयो तर छोराको फोन आएन । छोरासँग कुरा गर्न नपाउँदा धादिङबेशी मात्र होइन मलेसिया पुगौं जस्तो भएको छ । ‘मलेसियामा त ठूलो शहर छ रे । न मेरो छोरो हरायो । न कसैले केहि गरिदियो’ आत्तिदै उहाँले सुनाउनुभयो ।

छोरा खोजिदिन्छु भन्दै सन्तमायासम्म पुग्नेहरु पनि छन् । तर आजसम्म छोरो यहाँ यस्तो अवस्थामा छ भनेर खबर ल्याउने चाहिँ कोहि भएन । त्यसैले छोराका बारेमा सोध्नेहरु पुग्दा सन्तमायालाई घाउमा नुन छरे जस्तै हुन्छ ।

छोरालाई नभेटि मरिन्छ कि भन्ने उहाँलाई ठूलो चिन्ता छ सन्तमायालाई । तर भेट्नेहरुले खबर पु¥याइदिन्छन भन्ने आशा मरेको छैन । ‘यो आमाको आँसु पुछ्न तिमी आउँदैनौ ? तिमीलाई नहेरी, नभेटी, अनि तिम्रो हातको पानी, तिम्रो हातकै सिरानी नराखी म मरेँ भनें’ सन्तमाया भन्नुहुन्छ ‘म तिम्लाई पर्खिरहेको छु । तिम्रो बाटो हेरेरै दिन अनि रात वित्छ छोरा, चाँडै आउ है ।’

मलेसिया जाने बेलामा डम्मरले उहाँलाई ‘आमा आफ्नो ख्याल गर्नु, बेलैमा खानेकुरा खानु, म पैसा पठाउँछु । धेरै दुःख गर्नुभयो मेरा लागि । अब म तपाईंलाई सुखमा राख्छु भनेर हिँड्नुभएको थियो ।

जहाँ भए पनि यस्तो छ भन्ने थाहा भएको भए कम्तिमा मन बुझाउने बाटो त हुन्थ्यो, आशको भावसँगै उहाँले बताउनुभयो । छोरालाई भेट्ने रहर, कि छोराकै भर कि भगवान भरोसा हो । तैपनि छोरालाई नभेटी भगवानले लैजादैन भन्ने आश छ लामो सास फेर्दै उहाँले भन्नुभयो ।

उमेरले डाँडो काट्दै छ । छोरालाई विदेश पठाउँदा लागेको ऋणको भारी अनि बुढेसकालको सहारा छोरा हराएको पीरले सन्तमाया थलिदै जानुभएको छ । त्यति विदेश पठाउँदा लिएको ऋण तिर्न सक्नुभएको छैन । पैसा माग्न आउने साहुलाई दिने जवाफ पनि छैन सन्तमायासँग ।

‘आफुसँग पीर र चिन्ता मात्रै छ यो बेच्न मिल्दैन, मसँग अरु केही छैन ।’ सन्तमाया सुनाउनुहुन्छ ‘न साहुसँग लिएको ऋण फिर्ता दिन सकें, न विदेश गएको छोरो नै आयो ।

छोरो विदेश जाँदा सन्तमाया सुखसँग बाँच्ने सपना देख्नुभएको थियो सन्तमायाले ।  तर आज त्यही छोराको यादले सपना देख्ने गरी सुत्न सक्नुभएको छैन । त्यसैले उहाँ मलेसियामा हराएको छोरालाई खोजिदिन सबैलाई अनुरोध गरिरहनुभएको छ । उज्जयालोबाट