हेडलाईन

तामाङ समाज क्यानाडाको तेश्रो अधिवेशन सम्पन्न         तामाङ सोसाईटी अफ सिड्नीको अध्यक्षमा विशाल तामाङ चयन         नेफिन इजरायलको अध्यक्षमा कुमार आङ्देम्बे चयन         ग्याल्थुमकी मृगौला पिडितलाई वडाअध्यक्ष द्वारा सकलित रकम हस्तान्तरण         नेफिन इजरायलको ११ औ वार्षिकोत्सव तथा साधारण सभा हुदै         रोमानियामा पहिलो पटक बुद्ध जयन्तीको पावन अवसरमा शान्तिपुर्न -याली सुसम्पन्न ।         क्यानाडाको मिस्सीसागामा २५६७ औं बुद्ध जयन्ती समारोह सम्पन्न         नेवा: खल: इजरायलले साधारण सभा तथा फोटो प्रतियोगिताको आयोजन गर्दै         नेपाल तामाङ घेदुङ रोमानियाको पहिलो अधिवेशन भव्यताका साथ सम्पन्न         रोमानियामा निधन भएका तामाङको शब नेपाल पुग्यो         मृगौला पिडितलाई आर्थिक सहयोग         तामाङ सोसाइटी अफ अमेरिकाको अध्यक्षमा बुद्धिमान तामाङ निर्वाचित         प्रतिभाशाली तामाङ संचारकर्मी दीपेन्द्र दोङ तामाङको निधन         प्रदेश नम्बर १ को पुन:नामाकरण आन्दोलनका घाइते लिम्बुको मृत्यु ,शहिद घोषणा गर्न माग         क्यानाडामा छक्का पन्जा-४ पहिलो दिन हाउसफूलको साथ् प्रदर्शन        

विश्व आदिवासी दिवस र जनजाति आन्दोलनको सेरोफेरो – मोहन गोले तामाङ

mohan gole tamang
विगतमा झै यसबर्ष पनि संसारभरका आदिवासी जनजातिहरुले अगष्ट–९ को अवसरमा २२ औ विश्व आदिवासी दिवस विभिन्न कार्यक्रमका साथ मनाउँदै छन् । नेपालमा पनि आदिवासी जनजातिहरुले देशब्यापी रुपमा यो दिवस मनाउँदै छन् । संयुक्त राष्ट्र संघको आदिवासी जनजाति मामिला हेर्ने कार्यदलको पहिलो बैठक बसेको दिन (अगष्ट–९) लाई नै विश्व आदिवासी दिवसको रुपमा मनाउन थालिएको हो । त्यसैले यो दिवस आदिवासीहरुको एउटा महत्वपूर्ण पर्व पनि हो । विश्व आदिवासी दिवस मनाउन सुरु गरेको नेपालमा दुई दशकभन्दा बढी भइसक्यो । अव साँच्चै समीक्षाको घडी आएको छ । यस बीचमा हामीले के कति काम ग¥यौं ?, के गर्न बाँकी छ ? र अब कसरी अघि बढ्ने हो ? तिनलाई केलाउँदै रणनीतिक योजनाका साथ अघि बढे मात्रै लक्ष्यमा पुग्न सकिन्छ । क्रान्तिले विकास गरेका प्रक्रियाहरुलाई ठीक ठीक ढङ्गले मूल्याङ्कन गर्दै सही समयमा सही निर्णयहरु गरेर अघि नबढ्ने हो भने यस्ता दिवसहरु कर्मकाण्डी रुपमा मात्र सीमित हुनेछन् । जहाँसम्म नेपाल आदिवासी जनजाति महासंघले २२औ बिश्व आदिवासी दिवसको अवसरमा अघि सारेको कार्यक्रमहरुमा म सरिक भइरहँदा त्यो भन्दा भिन्न अनुभूत गर्न सकिएन ।

तर फेरि यसलाई केही नभएको भन्न मिल्दैन । विश्व आदिवासी दिवस मनाउन सुरु गरेपछि नेपालमा बर्षौदेखि गुम्सिएर रहेका आदिवासी जनजातिका मुद्दाहरु बाहिर आएका छन् । दिवसको माध्यमबाट प्रचारात्मक हिसावले जनजातिको सवालहरु छताछुल्ल बनेका छन् । आदिवासी जनजातिहरु आफ्नो जातीय संगठनमा संगठित हुने क्रम बढेको छ । आदिवासी जनजाति उत्थान राष्ट्रिय प्रतिष्ठानको गठन, प्रत्येक जिल्लामा आदिवासी डेस्कको स्थापना, विभिन्न नियुक्ति÷भर्नाहरुमा आदिवासी आरक्षण, अन्तर्राष्ट्रिय आदिवासी अधिकारहरुको दस्तावेज आइएलओ अभिसन्धि १६९ र आदिवासी सम्बन्धी संयुक्त राष्ट्र संघीय घोषणापत्र पारित तथा अनुमोदनलाई आदिवासी आन्दोलनको मुख्य उपलब्धिको रुपमा लिन सकिन्छ । तर ती अधिकारहरु कार्यान्वयनको दृष्टिकोणबाट हेर्ने हो भने सन्तोषजनक देखिदैन । नेपाल पक्ष राष्ट्र भई ९ बर्षअघि अनुमोदन भएको आइएलओ १६९ र आदिवासी अधिकार सम्बन्धी संयुक्त राष्ट्र संघीय घोषणा पत्र आदिवासी जनजातिको लागि कागलाई बेल समान भएको छ । अहिले ती दस्तावेजहरु केही आदिवासी संस्थाका कार्यकर्ताहरुलाई तालिम सामाग्री र भाषण गर्ने मसला मात्र बनेका छन् । ती दस्तावेजहरु जनजाति दिवसहरुमा गाइने स्थायी गीत जस्तै बनेको छ । जनजाति उत्थानको लागि खोलिएको आदिवासी जनजाति प्रतिष्ठान सत्तावाल राजनीतिक दलका कार्यकर्ताहरुको भर्तिकेन्द्र र केही सुकिला मुकिला आदिवासीको लागि भुल्लिने थलो बाहेक केही हुन सकेन । जनजाति प्रतिष्ठानमा सीमित बजेट छुट्याई दिएर वर्तमान राज्य संरचनाले जनजातिका नेतृत्वलाई भुल्याइरहेका छन् जसले गर्दा उनीहरुको राज्य बिरुद्ध बिद्रोह गर्ने क्रान्तिकारी चेतलाई समेत निकम्मा बनाउँदै लगेको छ ।

दोस्रो आदिवासी दिवस मनाउन थालेको आज २२ बर्ष भइसक्दा समेत आदिवासी आन्दोलनले सामाजिक आन्दोलनबाट राजनीतिक आन्दोलनतर्फ फड्को मार्न सकेन । अहिले विश्व आदिवासी दिवस या जनजातिका अरु कुनै उद्यौली, उभौली, ल्होछार वा लाखे पर्वका दिन खुल्ला मञ्चदेखि लिएर गाउँटोलका चौक समेतमा खुट्टा हाल्ने ठाउँ हुँदैन तर पहिचान र अधिकारको राजनीतिक सवाललाई लिएर आन्दोलन घोषणा गरियो भने त्यहाँ जनजातिको सङ्ख्या नगन्य मात्रामा हुन्छ । जुन विषयवस्तु सबै खाले समस्या समाधानको अचुक अस्त्र हो, त्यस्तो साधनलाई जनजातिहरुले चिन्न र प्रयोग गर्नै सकेनन् । यसबाट बुझ्न सकिन्छ कि यतिका बर्षमा पनि आदिवासी आन्दोलन साँस्कृतिक आन्दोलनबाट माथि उठ्न सकेन । ‘जति उफ्रेपनि भ्यागुतो भूँईको भूँई’ भने जस्तो २२ बर्षपछि पनि आदिवासीहरु ठाउँको ठाउँमा छन् । जनजातिका केही नेतृत्वहरु चलमलाए तर आदिवासी जनता चलमलाएन ।

तेस्रो नेपालका तीन प्रमूख सामाजिक समूहहरु भनेको पहिलो आदिवासी जनजाति, दोस्रो खसआर्य र तेस्रो मधेशी समुदाय हु्न् । यीनै तीनखुट्टे खम्बाको जगमा उभिएर हामीले नेपाल र नेपालीको नाममा गौरब गर्न पाएका छौ । हाम्रो शीर यसैमा उभिएको छ । यी तीनमध्ये कुनै एकपक्षलाई सत्ता बाहिर राखेर नेपाल र नेपालीको शीर ठडिन सक्दैन । तर सदियौदेखिको राजनीतिक बहिष्करणले तीनमध्ये पहिलो आदिवासी खम्बा मोटो हुँदाहुँदै पनि चुर बिनाको पलास जस्तो अत्यन्तै कमजोर भईरह्यो । जसको राज्यमा न प्रतिनिधित्व छ, न पहुँच नै छ । यसको मुख्य कारण आदिवासी खम्बा राजनीतिक धरातलमा उभिन नसकेर नै हो । मुख्य समुदाय भएर पनि यो समुदाय अझैँ कहिले खसआर्य त कहिले मधेशी खम्बाको आडभरोसामा उभिन बाध्य छ । २५ बर्ष अघि नै गोरेबहादुर खपाङ्गी लगायतले यो समुदायको राजनीतिक शक्ति निर्माण गर्न अभ्यास गरे तर यसको आकार निस्किएन । २०६२÷६३ को जनआन्दोलनपछि अशोक राई, परशुराम तामाङ, पासाङ शेर्पाहरुले फेरि कसरत गरे तर त्यो पनि असफल भयो । उधौली—उभौली र ल्होछारको बेला टुँडिखेलमा नाच्न आएका साँस्कृतिक मण्डलीले टाउकोमा बेरेको ताम्सालिङ र खम्बुवानको फेटा देखेर हाम्रा नेताहरु पार्टी खोल्न लाग्नुभयो, डम्फू टोलीलाई राजनीतिक दलको क्याडर सम्झिनु भयो, जुन गल्ती थियो । आज पछिल्ला सम्भावित आदिवासी शक्तिका अनुहारहरु पनि विभिन्न बहानाबाजी गर्दै कोही खसआर्य नेतृत्वको राजनीतिक दल त कोही मधेशी नेतृत्वको दलसँग टाँसिन पुगेका छन् । यसले आदिवासीको भिन्न राजनीतिक शक्ति निर्माणको प्रश्नलाई १० बर्षपछि धकेलिदिएको छ । यसखालको सहकार्य र एकताबाट सीमित नेतृत्व तहको पद, प्रतिष्ठा जोगिएला, प्रधान दुश्मनलाई प्रहार गर्ने सन्दर्भमा केही बल पुग्ला तर समग्र आदिवासी समुदायको मुक्ति भने सम्भव छैन ।

अव आदिवासी नेताहरुले सोच्न जरुरी छ कि हिजोको पुरातन गतिविधिबाट आदिवासी आन्दोलनले राजनीतिक क्रान्तिमा फड्को मार्दैन, यसको लागि धक्का मार्नुपर्छ । अहिले आदिवासी आन्दोलनलाई हेर्दा साँस्कृतिक क्रान्तिको उत्तरार्ध चरणमा आइपुगेको जस्तो देखिन्छ । यो खोला तरौ कि नतरौ भन्या जस्तो दोधारको अवस्था हो । यसलाई धक्काबाट राजनीतिक क्रान्तिमा हुत्याउन सकिएन भने क्रान्ति त्यही कचल्टिएर त्यसले प्रतिक्रान्तिको दिशा समात्न सक्ने खतरा पनि छ । एउटा चरणबाट अर्को चरणमा संक्रमित हुन अवस्था अनुसार त्यहाँ सानो ठूलो बल प्रयोग गर्नै पर्छ । आमालाई बच्चाको टाउको निकाल्न प्रसव पीडा भए जस्तै हो । त्यसैलाई यहाँ ‘धक्का’ शब्द प्रयोग गरिएको छ । क्रान्तिको नियमले पनि यही भन्छ । यस्तो बेला अनेक खाले बिचारहरुले प्रवेश गर्छ र क्रान्तिलाई भाँड्न खोज्छ । जस्तोः अहिलेपनि जनजातिहरुले राजनीतिक लडाइँ लड्नुहुन्न, भाषा÷संस्कृतिको मात्रै कुरा गर्ने हो भन्ने एकाथरि समर्पणवादी आदिवासी समूहको तर्क छ भने अर्कोथरि अहिले भइरहेकै राजनीतिक दलको पछि लागेर मुक्ति पाईन्छ भन्ने पछुवा नीतिले पनि भ्रम सिर्जना गरेको छ । त्यसैले यस्तो बेला आदिवासी नेतृत्वको सुझबुझ र हिम्मतले सही गति लिनुपथ्र्यो तर बर्तमान नेतृत्वको समर्पणवादी मानसिकताले सम्भव भएन । किनकि यो निकै जोखिमपूर्ण घडी पनि हो । यस्तो अवस्थाको जोखिम उठाएर नेतृत्व गर्ने वर्तमान आदिवासी नेतामा हिम्मत नदेख्दा म जहिलेपनि यही प्रश्नको सेरोफेरोमा आइपुगेपछि निक्कै बेर घोरिन्छु । एनजिओले हाम्रा आदिवासी नेताहरुलाई सौखिन र भलाद्मी बनाई दिएको छ । काठमाडौको स्टार होटलमा सीमित जनजातिका सदाबहार मान्छेहरुलाई राखेर जनजाति अधिकारको पावरप्वाइन्टमा प्रस्तुत गर्ने र त्यहीबाट परिवर्तन हुने उनीहरु सपना देख्छन् । प्रपोजल पठाएको भरमा डोनरले डलर फ्याके जस्तो शासक समुदायले अधिकार दिनेमा भर पर्छन् । के यस्तो भलाद्मी आन्दोलनबाट अधिकार पाइएला ? कुनै हालतमा पाइन्न ।

त्यसकारण अवका दिनमा आदिवासी नेता हुँ भन्नेले साँच्चै आदिवासीको लागि लड्ने हो भने जनताको घरमा ढिँडो र गुन्द्रुक खाने हिम्मत गर्ने कि नगर्ने ? सवाल यो हो । निश्चित छ, फाईभ स्टार होटलको डिनरले पहिचान प्राप्ती हुन्न, त्यसले त मानिसलाई भद्दा र अल्छे बनाइदिन्छ । प्रधानमन्त्रीलाई जनजाति समारोहको प्रमुख अतिथि बनाएर आदिवासी टोपी लगाइदिँदैमा तिनले अधिकार दिन्नन् । एमाले अध्यक्ष केपी ओलीले संसदमै म बाचुञ्जेल तिमीहरुको पहिचान दिन्न भनेर कसम खाइसक्यो । यस्तो अवस्थामा बिना सङ्घर्ष पहिचान र अधिकार सम्भव नै छैन । त्यसैले आदिवासी जनता उठाउन जनजाति अभियन्ताहहरु भ्रममा बाँचेका जनताकै घरदैलोमा पुग्नुपर्छ । काङ्ग्रेस, एमाले र माओवादी केन्द्र लगायतका राजनीतिक दलका नेताहरु गोप्य सहमति गरेर आज पालैपालो सत्तामा पुगेका छन् । उनको शान, शौकतमा आहरिस गरेर मात्र हुँदैन । उनीहरुले कति दुःख गरेर गाउँका जनता उठाउँदै सहर घेरेर सत्तामा पुगे, त्यसको इतिहास हेरे हुन्छ । गर्नेलाई समय धेरै लाग्दैन । टाउकोको मोल तोकिएको १० बर्ष पनि नबित्दै प्रचण्ड र बाबुराम आफ्नो मोल तोक्ने कुर्सीमा नै पुगे, प्रधानमन्त्री बने । तर आदिवासी नेताहरु काठमाडौंमा बसेर ताप्लेजुङका जनतालाई बानेश्वर घेर्न उर्दी जारी गर्छन् । जुन उल्टो नियम हो । त्यसकारण नेताहरु ! अझै समय घर्किसकेको छैन, अव हिम्मत गरौं । गाउँमा आदिवासीले उठाएका सवालहरुमा विरोधीले पर्याप्त भ्रम छरिदिएका छन् । काठमाडौंको उर्दीले भ्रम चिर्न सकिन्न, गाउँमै जानुपर्छ । परिवर्तन सम्भव छ र नजिक पनि छ तर हिम्मत गर्नुपर्छ ।

बिना क्रान्ति पहिचान र अधिकार मिल्दैन भन्ने दिनको घाम झैँ छर्लङ्ग भइसक्यो । अव पनि तिनैका अघिपछि लाग्नुमा कुनै तुक छैन । शब्दजालको भण्डार रहेको प्रतिगामी संविधानले उत्पीडित जनतालाई न्याय दिन सकेन । त्यसैले नेपालमा अव अर्को जनबिद्रोह अनिवार्य भइसक्यो । यस्तो अवस्थामा यदि आदिवासी नेतृत्वले हिम्मत नगर्ने हो भने तेस्रो जनविद्रोहको नेतृत्व पनि कुनै नामधारी खसआर्य समुदायले गर्ने निश्चितप्राय छ । तिनै समुदायका कसैले त्यो सम्भावना देखेर विद्रोहको नेतृत्व गर्न खुट्टा उचालिसकेको अवस्था पनि म देख्छु । यहाँनेर आदिवासीले बुझ्नैपर्छ, तेस्रो विद्रोहको नेतृत्व पनि तिनै समुदायको कुनै सदस्यबाट भए त्यो आदिवासीको लागि अर्को धोका सिवाय अरु केही हुन्न । किनकि उनीहरुले नेतृत्व गरेको विगतको कुनै आन्दोलनले हाम्रो मुक्ति सम्भव भएन । अर्काले खाएको भातले आदिवासीको पेट भरिदैन । २००७ सालको राणा विरोधी आन्दोलन, २०४६ सालको प्रथम जनआन्दोलन, २०५२ सालबाट सुरु गरिएको माओवादी जनयुद्ध, २०६२÷६३ को दोस्रो जनआन्दोलन लगायत ती सबै आन्दोलन, युद्धको नेतृत्व तिनै समुदायका विभिन्न नामका सदस्यहरुबाट भएका थिए । सबै आन्दोलन, युद्धमा आदिवासी समुदायले रगत बगाए तर मुक्ति पाएनन् भने अबकोले गर्छ भन्ने कुनै ग्यारेन्टी छैन । त्यसैले अवका दिनमा आदिवासीहरुले तिनै नेतालाई देखाएर मेरो नेता राम्रो, तेरो नेता नराम्रो भन्नु र अवको नेताले चैँ पक्कै मुक्त गर्छ भन्नु दुवै मुर्खता र समर्पणवादी मान्यता हो । ब्यक्तिले मुक्ति पाउँला, समुदायले मुक्ति पाउँदैन । यो अभ्यासबाट प्रमाणित भइसकेको सत्य हो ।

त्यसैले म भन्छु, संसारमा आफैँले नलडी साँचो अर्थमा अधिकार पाएको उदाहरण छैन । अर्काको अघिपछि नाचेको, गीत गाएको भरमा अधिकार पाइन्न । माग्दैमा पहिचान र स्वशासन पाउने भए आदिवासीका छोराछोरीले विगतमा राजा, महाराजाहरुको अगाडि पछाडि धेरै चोटी गीत गाए, नाचे । पछिल्लो कालखण्डमा पनि तिनका अगाडि बिनायो, मुर्चुङ्गा कति रेटे कति, मादल र ढोल बजाउँदा बजाउँदै हातमा ठेला उठे, गीत गाउँदा गाउँदै गला बसे तर कहाँ, कसले मुक्ति पाए ? बोकालाई घाँस देखाउँदै बजारमा पु¥याएर बगरेलाई बेचे जस्तै मुठिभर शासकहरुले आदिवासीको अस्तित्व, इमान र पहिचान बिक्री गरे । आदिवासीका सीमित जनजाति नेताहरु तिनको जूठो हातमा लागेको नूनिलो चाट्दैमा खुशी रहे, आखिर तिनको जुनी साँढेको पछि दौडने स्याल समान रह्यो । जसले गर्दा ३५ प्रतिशतभन्दा बढी हिस्सा ओगटेको समुदायको छुट्टै राजनीतिक शक्ति निर्माण हुन सकेन । तर हामी भन्दा कम सङ्ख्यामा रहेका मधेशी समुदायले चुरो कुरो बुझ्यो । उनीहरुले बैकल्पिक शक्ति निर्माण गरेर सङ्घर्ष गरे । जसले गर्दा आज राज्यको महत्वपूर्ण पदहरुमा मधेशी समुदायको प्रतिनिधित्व सम्भव गरायो तर हामी कहिले सुवास नेम्बाङ त कहिले ओनसरी घर्तिको थेप्चो नाक टुलुटुलु हेरेर चित्त बुझाउन बाध्य छौ । अब यसखालको कर्ममा अल्मलिएर नबसौ । नश्लवादी राज्यसत्ताको निरन्तरतामा चाँडै क्रमभङ्गता हुँदैछ । आदिवासी जनजातिको नयाँ पुस्तामा आएको चेतले यही सम्भावनालाई संकेत गर्दछ । फ्रान्सेली बिद्वान भिक्टर ह्युगोले भनेका थिए— “दुनियाँको ठूलो भन्दा ठूलो तागतले पनि त्यस बिचारलाई रोक्न सक्ने छैन, जसको समय भइसकेको हुन्छ” । त्यसैले यसको पनि समय आइसक्यो । हाम्रो शरीरमा हाम्रो आफ्नै पुर्खाको रगतको साइनो जोडिएको छ भने थोरै हिम्मत गरौं । बाइसौं विश्व आदिवासी दिवसले समस्त आदिवासी जनजाति नेतृत्व तथा समुदायलाई यो मुक्तिको अन्तिम लडाईमा शक्तिशाली राजनीतिक शक्ति निर्माण गर्दै अघि बढ्ने प्रेरणा देओस् । धन्यवाद !

(लेखक नेपाल तामाङ घेदुङका केन्द्रीय अध्यक्ष हुन्)






शुभकामना

भर्खरै...

लोकप्रिय

रोचक खबर

रोमानियामा सोनाम ल्होछार तथा बृहत् साँस्कृतिक कार्यक्रम सभ्य र भब्य रुपले सम्पन्न

रोमानियामा सोनाम ल्होछार तथा बृहत् साँस्कृतिक कार्यक्रम सभ्य र भब्य रुपले सम्पन्न

"प्रावास मा आफनो भाषा , धर्म कला र संस्कृति को जगेर्न गर्नै " भन्ने मुल नारालाई आत्मसात गर्दै सन् ०१।०१।२०२३ का... बाँकी यता

Phursang Lama / February 18, 2024

५५ वर्षपछि दुई देशबीच श्रम समझदारी कायम

५५ वर्षपछि दुई देशबीच श्रम समझदारी कायम

  रोमानिया । नेपालीहरुको आकर्षक गन्तव्य बन्दै गएको युरोपेली मुलुक रोमनियासँग नेपालले द्विपक्षीय श्रम... बाँकी यता

Phursang Lama / October 7, 2023

 Photo Gallery

  • अमेरिकास्थित दुई तामाङ संस्थाबिच एकता हुने

  • नेपाल तामाङ घेदुङको कोन्ज्योसोम घोषणा पत्र २०७४ सार्वजनिक

  • फोनिजको अध्यक्षमा डण्ड गुरुङ निर्विरोध निर्वाचित

  • अभिनेत्री पूर्णिमा लामा तामाड – म रुन्चे कहाँ हो र ?’

  • चर्चित मोडल स्मिताका सात कामुक फोटो सार्वजनिक(फोटोफिचर)

  • लुम्बिनीमा अन्तर्राष्ट्रिय बौद्ध सम्मेलन गर्ने तयारी

  • नेपाल तामाङ घेदुङको राष्ट्रिय बिधान-सभा चैत २३ र २४ गते

  • पहिचानको मुद्दा कहाँ पुगेर अत्कियो ?

  • यस्तो छ – नमस्कार गर्नुको कारण र महत्व

  • स्वयम्भुमा १३ पटक परिक्रमा र सरसफाई कार्यक्रम सम्पन्न (फोटो सहित)

  • महिलाले ध्यान दिने पुरुषका ७ चिज

  • प्रधानमन्त्री प्रचण्डले तामाङ संस्कृति भवन बनाउन सहयोग गर्ने घोषण,कुलमान घिसिङको प्रशंसा

  • राष्ट्रिय सोनाम ल्होछारको अवसरमा तामाङ ह्वाइखा (कविता ) प्रतियोगिता हुने

  • तमु ल्होसार के हो र कसरी मनाईन्छ ?

  •  Music videos

  • नेपालले गर्यो नयाँ नक्सा सार्वजनिक

  • भारतले जबरजस्ती हटाउन लगायो नेपाल भारत सम्बन्धि बीबीसीको डकुमेण्टी

  • तामयिक लिपी र सम्भोटा लिपीमा फरक के छ ? लेख्ने तरिका सहित

  • ‘तिम्रो घरको वरिपरि’ युट्युब ट्रेन्डिङ नम्बर १ मा (भिडियो)

  • मिस तामाङ २०१८ का सहभागीहरु तामाङ भुषभुषा र डम्फुको साथमा तामाङ भाषाको गीत गाउदै

  • तीनकुनेमा आयोजित सोनाम ल्होछार कार्यक्रममा सुरक्षाकर्मीले हस्तक्षेप किन गर्यो ? भिडियो हेर्नुहोस् …

  • मिस तामाङ प्रतियोगिता २०१८ को भाग -१ , मन पर्नेलाई भोट हाली जिताऊ (भिडियो)

  • तामाङ सेलो ‘ल्होछार पर्वमा …. सुनिता पाख्रिन तामाङ

  • बालवालिका केन्द्र खोलेर बाल ब्यापार गर्ने प्रशासनको नियन्त्रणमा (जनतासंग सिधा कुरा)

  • बिज्ञापनका लागि:
     [email protected]
    लेख, रचना र समाचारका लागि:
     [email protected]
    सामाजिक संजाल तर्फ:
    सर्वाधिकार © 2012 - 2024: Tamang Online मा सार्बधिक सुरक्षित छ. | बिज्ञापन | सम्पर्क | हाम्रो बारेमा Designed by: GOJI Solution